Zakwestionowany przepis wprowadza wymóg dokonywania pierwszej sprzedaży gatunków ryb, których zasoby wymagają wzmożonej ochrony lub wzmożonego nadzoru, wyłącznie w centrach pierwszej sprzedaży lub innych miejscach pierwszej sprzedaży określonych przez ministra właściwego do spraw rybołówstwa. Według wnioskodawcy zakwestionowana regulacja ogranicza swobodę działalności gospodarczej w zakresie pierwszego etapu obrotu rybami i może prowadzić do monopolizacji rynku rybnego. Ograniczenie to może zostać uznane za konstytucyjnie dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest uzasadnione potrzebą ochrony innych konstytucyjnych wartości i tylko ze względu na ważny interes publiczny.
Zakwestionowany przepis wprowadza ograniczenie praw przedsiębiorców ze względu na możliwość kontroli administracyjnej sposobu wykonywania tej działalności. Obecnie obowiązuje już kontrola dotycząca sposobu wykonywania połowów i ich raportowania. Nie znajduje więc uzasadnienia wprowadzanie kolejnych ograniczeń prowadzących do znaczącego ograniczenia wolności działalności gospodarczej – podkreśla wnioskodawca.
Zdaniem wnioskodawcy kwestionowana regulacja narusza także nakaz określoności przepisów prawnych. Nakaz ten nie wyklucza możliwości posłużenia się przez ustawodawcę pojęciami niedookreślonymi. Jednak w takim przypadku niezbędne jest zapewnienie przewidywalności rozstrzygnięć podejmowanych na podstawie tak sformułowanych przepisów.
W wyroku z 13 października 2010 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
1. Art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o organizacji rynku rybnego, w zakresie w jakim upoważnia ministra właściwego do spraw rybołówstwa, do określenia "innego miejsca pierwszej sprzedaży" gatunków ryb, których zasoby wymagają wzmożonej ochrony lub wzmożonego nadzoru, jest niezgodny z art. 22 konstytucji oraz z zasadą określoności przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
2. Art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy powyższej ustawy, w zakresie dotyczącym określenia przez ministra właściwego do spraw rybołówstwa, w drodze rozporządzenia, innych, poza "centrami pierwszej sprzedaży", miejsc pierwszej sprzedaży, jest niezgodny z zasadą określoności przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
3. Powołane w punkcie 1 i 2 przepisy nie są nierozerwalnie związane z całą ustawą.
Zdania odrębne zgłosili sędziowie TK: Stanisław Biernat, Ewa Łętowska, Andrzej Rzepliński, Mirosław Wyrzykowski.
1. Art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o organizacji rynku rybnego, w zakresie w jakim upoważnia ministra właściwego do spraw rybołówstwa, do określenia "innego miejsca pierwszej sprzedaży" gatunków ryb, których zasoby wymagają wzmożonej ochrony lub wzmożonego nadzoru, jest niezgodny z art. 22 konstytucji oraz z zasadą określoności przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
2. Art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy powyższej ustawy, w zakresie dotyczącym określenia przez ministra właściwego do spraw rybołówstwa, w drodze rozporządzenia, innych, poza "centrami pierwszej sprzedaży", miejsc pierwszej sprzedaży, jest niezgodny z zasadą określoności przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
3. Powołane w punkcie 1 i 2 przepisy nie są nierozerwalnie związane z całą ustawą.
Zdania odrębne zgłosili sędziowie TK: Stanisław Biernat, Ewa Łętowska, Andrzej Rzepliński, Mirosław Wyrzykowski.
W kwestionowanych przepisach została naruszona swoboda działalności gospodarczej.
Upoważnienie ministra do określenia kategorii "innego miejsca pierwszej sprzedaży", zawarte w art. 23 ust. 1 ustawy, jest upoważnieniem blankietowym. Nie zmieniają tej oceny Trybunału, zamieszczone w art. 23 ust. 3 ustawy wytyczne dla ministra, aby określił (tzn. wskazał) miejsca pierwszej sprzedaży, o których mowa w art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy, "mając na uwadze konieczność ochrony żywych zasobów wód i zapewnienia ich zrównoważonej eksploatacji oraz pewności obrotu". Wytyczne te dotyczą bowiem wskazania konkretnych miejsc pierwszej sprzedaży.
Blankietowość upoważnienia ministra do określenia innego, poza "centrum pierwszej sprzedaży", miejsca pierwszej sprzedaży, pozwalająca ministrowi na określenie wszystkich istotnych elementów kategorii "innego miejsca pierwszej sprzedaży", jest szczególnie widoczna w zestawieniu z ustawowym określeniem kategorii miejsca pierwszej sprzedaży będącego "centrum pierwszej sprzedaży". Omawiane upoważnienie dla ministra do pełnego określania kategorii "innego miejsca pierwszej sprzedaży", podważa w ogóle sens ustawowej regulacji kategorii "centrum pierwszej sprzedaży", pozbawia znaczenia definicję "centrum pierwszej sprzedaży", zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy. Prowadzić to może do zniweczenia zawartych w ustawie rozwiązań dotyczących wzmożonej kontroli połowów gatunków ryb wymagających szczególnej ochrony. Zdaniem Trybunału upoważnienie dla ministra, zawarte w art. 23 ust. 1 ustawy, jest sprzeczne z celami ustawy.
Z charakteru zaskarżonej regulacji, ograniczającej wolność działalności gospodarczej wynika, że zwrot niedookreślony o brzmieniu "inne miejsce pierwszej sprzedaży" – jest niedopuszczalny, gdyż jego pełne określenie w drodze rozporządzenia jest niezgodne z art. 22 konstytucji. Fundamentalna funkcja, jaką pełni zwrot niedookreślony w ustawowej normie prawnej, upoważniającej ministra do określenia, w sposób niezgodny z formalnymi wymogami regulacji ustawowej wynikającymi z art. 22 konstytucji, kategorii "inne miejsce pierwszej sprzedaży", powoduje, że zwrot ten winien być określony w ustawie. Dlatego też Trybunał orzekł, że przepis art. 23 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim upoważnia ministra do określenia, w drodze rozporządzenia, "innego miejsca pierwszej sprzedaży", jest niezgodny również z zasadą określoności przepisów prawnych, wynikającą z art. 2 konstytucji.
