Spółka wystąpiła z roszczeniem przeciwko autoryzowanemu dealerowi z tytułu rękojmi za wady. Wniosła o zapłatę kwoty z tytułu zwrotu ceny uiszczonej za nabyte felgi, których wadliwość – w zakresie montażu i dopasowania do tarcz kół pojazdu – ujawniła się w toku eksploatacji oraz wynagrodzenia szkody, poniesionej wskutek istnienia wady. Autoryzowany dealer zaprzeczył, aby sprzedane rzeczy były wadliwe bądź zostały wadliwie zamontowane. Według niego wada wynikała jedynie z użycia przez nabywcę niewłaściwie dobranych opon do felg. Dla potwierdzenia, iż wymiana opon na właściwe doprowadziła do usunięcia wady autoryzowany dealer powołał dowód z dokumentu – ekspertyzę producenta, która dotyczyła zakresu stosowania kół jezdnych w pojazdach producenta oraz dowód z zeznań świadków, którzy uczestniczyli w jeździe próbnej po dokonaniu wymiany opon. W toku sprawy, już po przedłożeniu ekspertyzy producenta, spółka wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Sąd rejonowy powołując się na art. 479 [12] Kodeksu postępowania cywilnego uznał wniosek za spóźniony i oddalił pozew. Zgodnie z powołanym artykułem Kodeksu postępowania cywilnego skarżąca spółka powinna była, bowiem już w pozwie zwrócić się o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Od decyzji sądu spółka wniosła apelację. Rozpatrujący apelację sąd okręgowy wskazał, iż powstanie sporu między stronami, co do istnienia wady stanowi wystarczającą i jednoznaczną podstawę do uznania, że konieczne jest wykazanie tej okoliczności dowodem z opinii biegłego i apelację oddalił.
Zdaniem skarżącej spółki kwestionowany przepis ogranicza prawa do merytorycznego i sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawy i to tylko w sprawie przeciwko innemu przedsiębiorcy. Takie ograniczenie nie występuje w sporze przedsiębiorcy z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, bądź z jednostką organizacyjną, która nie jest przedsiębiorcą. Nałożenie na podmioty gospodarcze nadmiernych rygorów w zakresie dopuszczalności dowodów na poparcie zgłoszonych twierdzeń ogranicza skuteczne dochodzenie praw przez te podmioty. Tak ukształtowana procedura postępowania w sprawach gospodarczych narusza także konstytucyjne prawo do równego traktowania i jednakowej dla wszystkich podmiotów ochrony ich praw majątkowych.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 479 [12] § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 42 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 175 ust. 1 oraz z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji.
