Dopuszczalność roszczeń odszkodowawczych z tytułu szkód prenatalnych była przyjmowana w judykaturze od dawna. Piśmiennictwo prawnicze dotyczące problematyki cywilnoprawnej ochrony nasciturusa, której fragmentem są roszczenia odszkodowawcze z tytułu tzw. szkód prenatalnych, jest bardzo bogate. Zgodnie z treścią art. 4661 Kodeksu cywilnego, z chwilą urodzenia dziecko może żądać naprawienia szkód doznanych przed urodzeniem. Do zdarzeń rodzących odpowiedzialność na tle art. 4461 Kodeksu cywilnego, należy zaliczyć zarówno czyny skierowane przeciwko matce, jak i bezpośrednio przeciwko samemu dziecku, jeśli ich konsekwencją jest naruszenie integralności płodu[1] . Dziecko może domagać się naprawienia szkody również wtedy, gdy szkoda ma charakter pośredni i wynika ze śmierci ojca, która nastąpiła w okresie poprzedzającym urodzenie. Roszczenia z tytułu szkód prenatalnych mogą też obejmować zdarzenia związane z samym momentem poczęcia – w wypadku, gdy zastosowane zostały metody prokreacji medycznie wspomaganej. W takiej sytuacji może być np. brana pod uwagę odpowiedzialność lekarza (personelu medycznego), który wadliwie przeprowadził zabieg[2]. Roszczenia odszkodowawcze mogą być podniesione dopiero z chwilą urodzenia dziecka, nie ulega też wątpliwości, że dopiero w tym momencie staje się możliwe ustalenie rozmiarów uszczerbku doznanego przez dziecko. Odpowiedzialność za szkody prenatalne może być oparta na wszelkich podstawach odpowiedzialności za czyny niedozwolone, to znaczy na zasadzie winy, ryzyka i słuszności. Odszkodowanie może obejmować zarówno naprawienie szkody majątkowej (art. 444 Kodeksu cywilnego), jak i zadośćuczynienie pieniężne z tytułu doznanej krzywdy niemajątkowej (art. 445 Kodeksu cywilnego).
[1] orz. SN z 3.5.1967 r., II PR 120/67,
[2] M. Safjan, Prawo wobec ingerencji, s. 445 i nast.
