W Polsce zawiązała się spółka, która rozpoczęła budowę fabryki. Termin zakończenia budowy przypada na początek 2008 roku. Udziałowcami firmy są Włosi, którzy w swoim kraju prowadzą już firmę o takim samym profilu, jaka powstanie w Polsce. Udziałowcy polskiej firmy rozpoczęli proces rekrutacji i do momentu otwarcia fabryki na terenie Polski zatrudnieni pracownicy wyjadą do firmy włoskiej celem odbycia szkolenia na maszynach, które będą instalowane również w Polsce. Szkolenie będzie trwało około pół roku. W tej umowie wskazano jako miejsce wykonywania pracy fabrykę we Włoszech, a faktycznie nie jest to miejsce wykonywania ich pracy tylko miejsce szkolenia. Jak doprecyzować aneks do tej umowy żeby jasno z niego wynikało, że ci pracownicy we Włoszech odbywają tylko i wyłącznie szkolenie, co jest podstawą do zachowania najniższego wynagrodzenia obowiązującego w Polsce?
Zgodnie z art. 22. § 1 Kodeksu pracy, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
W doktrynie prawa pracy odróżnia się prawne pojęcie miejsca stałego wykonywania pracy (w rozumieniu art. 29 Kp) od miejsc wypełniania obowiązków pracowniczych. Pierwsze z tych pojąć oznacza miejsce wykonywania zobowiązania przez pracownika i nie może być określone ogólnikowo (niewyraźnie). Jeżeli natomiast w umowie o pracę strony nie postanowiły inaczej, miejscem pracy jest siedziba pracodawcy. W tym wypadku bowiem odpowiednio stosuje się - zgodnie z art. 300 k.p. - art. 454 § 2 k.c. Według niego o miejscu wykonywania zobowiązania mającego związek z przedsiębiorstwem (zakładem pracy) rozstrzyga miejsce, w którym się znajduje siedziba przedsiębiorstwa. Nie jest to jednak jednoznaczne z domniemaniem, że miejscem świadczenia pracy jest zawsze siedziba pracodawcy (por. orzeczenie SN z 10 kwietnia 1985 r., I PR 19/85, OSPiKA 1986 r., zd. 3, poz. 46).
Drugie z tych pojęć to miejsce wykonywania czynności wchodzących w zakres danego rodzaju pracy, realizowanych w zależności od okoliczności w miejscu pracy bądź poza nim, a nawet w innych miejscowościach czy państwach. Strony mogą się bowiem umówić, że pracownik będzie wykonywał określone zadania na całym obszarze kraju (por. W. Masewicz, glosa do orzeczenia Sądu Najwyższego z 21 marca 1993 r., PRN 35/83). Przy czym miejsce wykonywania czynności nie musi być skonkretyzowane w umowie o pracę. Może wynikać z opisu stanowiska bądź zarządzenia pracodawcy. Biorąc to pod uwagę, zgodne z prawem w tym zakresie jest określenie w umowie o pracę - jako miejsca pracy - miejsca, w którym pracownik otrzymuje przydział zadań, składających się na dany rodzaj pracy. Możliwe jest przy tym jednocześnie polecanie pracy poza tak określonym umownie miejscem wykonywania pracy. Praca taka ma w takiej sytuacji charakter podróży służbowej, za którą przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z taką podróżą na podstawie art. 775 Kp.
Powyższe tezy wynikają z pisma Głównego Inspektora Pracy z dnia 29 maja 2007 roku (sygn. GNP-152/302-4560-274/07/PE) wyrażające stanowisko Głównego Inspektoratu Pracy w sprawie określania w umowie o pracę miejsca pracy, strony stosunku pracy powinny w umowie o pracą określić miejsce wykonywania pracy.
Określenie zatem w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy we Włoszech, powoduje istotnie, że umowa ta wykonywana może być przez pracownika jedynie w tym miejscu. Zgadzam się także z interpretacją ZUS, że składka powinna być naliczona od najniższego wynagrodzenia obowiązującego na terenie Włoch.
Porady prawne
Internetowa Kancelaria Prawna
www.SerwisPrawa.pl 
