Zastrzeżona kara umowna

Jeżeli strony zastrzegły karę umowną za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy, a nie określiły, że opóźnienie to musi być zawinione przez dłużnika. Jednakże w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, przepis art. 482 k.c. w zakresie kary umownej zastępuje art. 471 k.c. (kodeksu cywilnego). Z tego też powodu zasadne jest ustalenie, że kara umowna nie jest należna w każdym przypadku naruszenia przez dłużnika istniejącej więzi zobowiązaniowej, ale tylko w takim, za który on odpowiada. Prostą konsekwencją powyższego ustalenia jest konieczność zbadania, jak w ocenianym stosunku obligacyjnym kształtuje się zakres okoliczności obciążających dłużnika. Zgodnie z treścią art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.