Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.
Pierwszym rozwiązaniem jest zatem złożenie do sądu wniosku o nakazanie wypłacania wynagrodzenia za pracę drugiego małżonka. Orzeczenie nakazu wypłaty zapada w postępowaniu nieprocesowym. Małżonek uprawniony do pobierania należności, działając w ramach zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny, może sam rozporządzić pobranym wynagrodzeniem, ale tylko w celu zgodnym z art. 27 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego. Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że małżonek może dochodzić zaspokajania potrzeb na zasadzie art. 27 k.r.o. zarówno wtedy, gdy rodzinę tworzą małżonkowie i dzieci będące na ich utrzymaniu, jak i wtedy, gdy w rodzinie dzieci takich nie ma. Rozstrzygnięcie o zaspokajaniu potrzeb rodziny następuje przez nakazanie wypłacania wynagrodzenia za pracę, które obejmuje zarówno płacę zasadniczą, jak i wszelkie dodatki, dopłaty i ekwiwalenty pieniężne, oraz rent, emerytur, a także wszelkich stałych i powtarzających się świadczeń albo innych należności. Nakaz, o którym mowa powyżej, zachowuje moc mimo ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków. Sąd może jednak na wniosek każdego z małżonków nakaz ten zmienić albo uchylić.
Innym rozwiązaniem jest sporządzenie pozwu o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny, w którym można wnosić o zasądzenie od jednego małżonka na rzecz drugiego małżonka odpowiedniej kwoty płatnej w miesięcznych ratach, co upodabnia przedmiotowy pozew do pozwu o alimenty.
Źródła:
Uchwała Sądu Najwyższego Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86.
