Na podstawie zakwestionowanego przepisu utracił moc obowiązującą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Łodzi. Według wnioskodawcy uchylenie tego planu stanowiło niczym nieuzasadniony akt ingerencji w samodzielność Gminy m. Łodzi, bowiem w tym wypadku naruszono jej samodzielność planistyczną. Na skutek uchylenia planu stało się drastyczne ograniczenie możliwości gminy w zakresie realizacji zadań własnych. Z powodu braku podstaw planistycznych doszło do uniemożliwienia realizacji licznych przedsięwzięć inwestycyjnych oraz zawieszenie inwestycji już rozpoczętych. Ponadto brak miejscowego planu poważnie ogranicza też możliwości gminy w zakresie absorpcji środków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej. Uchylenie planu powoduje również ograniczenia w zakresie wykonywania zadań policyjnych, przede wszystkim w sferze ochrony ładu przestrzennego. Stan taki w wielu przypadkach uniemożliwia władzom gminy realizację zadań publicznych, a także ogranicza zdolność do kierowania i zarządzania sprawami publicznymi na własną odpowiedzialność i w interesie mieszkańców wspólnoty lokalnej Łodzi.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest zgodny: z preambułą Konstytucji w zakresie, w jakim wyraża ona zasadę współdziałania władz, zasadę pomocniczości oraz wymóg skuteczności i rzetelności działania instytucji publicznych, z art. 2, art. 7, art. 16, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 64, art. 165 w związku z art. 163 i art. 167 Konstytucji oraz z art. 3 ust. 1 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.
W opinii Trybunału zakwestionowany przepis nie narusza zasady samodzielności gmin w zakresie planowania przestrzennego ani nie uniemożliwia gminie wykonywania zadań publicznych, ponieważ gmina może zawsze uchwalić plan zagospodarowania przestrzennego. Z kolei ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przyznaje szerokie możliwości planistyczne jednostkom samorządu terytorialnego i umożliwia samodzielne wykonywanie zadań z zakresu planowania przestrzennego. Jednostki samorządu terytorialnego mogą zatem swobodnie kształtować treść planów zagospodarowania przestrzennego, zastępując plany uchwalone przed 1 stycznia 1995 r. nowymi planami. Gminy mogą przenieść do nowych planów te rozwiązania, które nie są sprzeczne z obowiązującymi obecnie przepisami. Ponadto jednostki samorządu dysponowały wystarczającym czasem na ustanowienie nowych planów zagospodarowania. Utrata mocy obowiązującej miejscowych planów nie powinna doprowadzić do wytworzenia próżni legislacyjnej, ponieważ była skorelowana z rozwiązaniami prawnymi umożliwiającymi gminom uniknięcia negatywnych konsekwencji tego faktu. Kwestionowany przepis nie wprowadza istotnych zmian w stosunku do wcześniejszych regulacji, brak jest więc podstaw do stwierdzenia jego niezgodności z konstytucją.
