Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
-
art. 203 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego w zakresie, w jakim nie stwarza wystarczających gwarancji procesowych zapewniających sądową weryfikację zgłoszonej przez biegłych konieczności połączenia badania psychiatrycznego oskarżonego z obserwacją w zakładzie leczniczym, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 w związku z art. 30, art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji.
-
art. 203 § 2 w związku z art. 203 § 3 powyższej ustawy w zakresie, w jakim nie wskazuje maksymalnego czasu trwania obserwacji psychiatrycznej w zakładzie leczniczym, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 w związku z art. 30, art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji.
Trybunał konstytucyjny stwierdzi, że warunkiem zastosowania kwestionowanego przepisu kodeksu postępowania karnego, który umożliwia pozbawienie wolności na czas trwania obserwacji psychiatrycznej powinno być ustalenie wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Natomiast pozbawienie wolności osoby, wobec której prawdopodobieństwo takie nie zachodzi – nawet, jeśli służyłoby ustaleniu stanu jej zdrowia psychicznego – stanowi nadmierną ingerencję w sferę konstytucyjnie gwarantowanych praw i wolności. Jest to naruszenie godności człowieka, bowiem pozbawia go wolności w stopniu, który nie jest konieczny w demokratycznym państwie. Według Trybunału Konstytucyjnego przepis kodeksu postępowania karnego który określa, że obserwacja w zakładzie leczniczym nie powinna trwać dłużej niż 6 tygodni nie spełnia wymogów precyzji i jednoznaczności, bowiem sugeruje, że wyznaczony 6 tygodniowy termin ma charakter maksymalny. Należy podkreślić fakt, że termin ten może być przedłużony i to na czas nieokreślony. Taki stan prawny pozwala więc sądowi na swobodę w określaniu czasu przedłużonej obserwacji, nie traktując jednocześnie przedłużenia jako instytucji nadzwyczajnej, mającej zastosowanie tylko w wyjątkowych wypadkach. Nie zobowiązuje też sądu do zweryfikowania przyczyny niezakończenia obserwacji w ciągu sześciu tygodni. Wymienione powyżej wady ustawy sprawiają, że przepis ten przestaje być gwarancją procesową wolności osobistej oskarżonego.
Przepisy te tracą moc obowiązującą z upływem 15. miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw. Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.
Internetowa Kancelaria Prawna
www.SerwisPrawa.pl
