Właśnie w tej ustawie, ustawodawca dokonuje podziału na mikro – , małych i średnich przedsiębiorców. Podział ten dokonany jest w oparciu o kryterium liczby zatrudnianych przez tego przedsiębiorcę pracowników oraz osiągany przez niego roczny obrót. Mikroprzedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych zatrudniał mniej niż 10 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.Mały przedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych zatrudniał mniej niż 50 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro.
Średni przedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro.
Duży może więcej?Duży może więcej – powiedzenie to funkcjonuje nie od dziś nie tylko w mowie potocznej, ale także w języku biznesowym. Mianowicie, duży podmiot łatwiej może pozyskać fundusze, łatwiej obniża ceny, zwiększa dochody. Tymczasem na całym świecie to w małych przedsiębiorstwach drzemie siła i potencjał gospodarczy. Bowiem to one decydują o kondycji gospodarki, wpłacają najwyższe kwoty z tytułu podatków. W ich strukturach zatrudnia się w sumie większą liczbę pracowników niż w strukturach największych potęg gospodarczych. Jednocześnie mali i średni przedsiębiorcy nie mogą konkurować z dużymi przedsiębiorcami jak równy z równym. Dlatego też prawo konkurencji zawiera szereg regulacji, które łagodniej traktują określone podmioty, o ile uznane one mogą być za małe lub średnie przedsiębiorstwo.
Jak już wcześniej zostało wspomniane, dużym podmiotom łatwiej jest zgromadzić duże zasoby kapitału, które mogą być wykorzystywane na różnorakie celu. Konsekwencją jest, że dużym przedsiębiorstwom jest łatwiej poradzić sobie w dobie kryzysu. Siłą rzeczy, mały czy średni przedsiębiorca nie będzie dysponował kapitałem, pozwalającym na odpowiednią reakcję na ciągle zmieniającą się sytuację na rynku.
Warto dodać, że to w interesie państwa winno być to, aby na rynku obecni byli mali i średni przedsiębiorcy. Od ich obecności w dużym stopniu zależy bowiem efektywność konkurencji na danym rynku.
Prawodawca europejski zezwolił małym i średnim przedsiębiorcom na korzystanie na określonych zasadach z zakazanej co do zasady pomocy publicznej. Pomoc ta może być przyznawana zarówno w ramach zorganizowanego programu, jak i poza nim. Mimo wszystko, musi jednak spełniać następujące wymogi:
• pomoc musi być przyznana określonym podmiotom, tj. małym lub średnim przedsiębiorstwom
• pomoc nie może przekroczyć określonego progu intensywności
• pomoc musi zawierać wyraźne nawiązanie do Rozporządzenia.
Małe i średnie przedsiębiorstwa mogą uzyskać wsparcie na:
• inwestycje
• doradztwo, udział w targach i wystawach
• badania i rozwój
• analizę możliwości wykonania oraz prace rozwoju przedkonkurencyjnego
• pokrycie kosztów patentowych
Pomoc publiczna nie może przekraczać określonych progów intensywności. Progi te wyznaczane są zależnie od szeregu czynników:
• celu pomocy- inwestycje, badania i rozwój,
• obszaru geograficznego na których przyznawane będą środki pomocowe- jeżeli dany region kwalifikuje się do pomocy regionalnej, wówczas intensywność pomocy będzie mogła być większa,
• wielkości przedsiębiorstwa- im mniejsze przedsiębiorstwo (zgodnie z podziałem na mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa), tym wyższa dopuszczalna intensywność pomocy.
Jak wynika z powyższego, w myśl regulacji prawa konkurencji, mały jednak może więcej. Tym samym możliwość udzielania pomocy stanowi prawdopodobnie najbardziej efektywny instrument pozwalający na niwelowanie różnic ekonomicznych między dużymi a małymi przedsiębiorstwami. Ułatwienie dostępu do środków podmiotom, które nie mogłyby ich pozyskać na rynku, niejednokrotnie umożliwia im dalsze funkcjonowanie, co jest korzystne nie tylko dla państwa i dla konkurencji na rynku, ale i dla klientów zainteresowanych określonymi produktami czy usługami.
