Żeby nastąpiło zawarcie umowy na czas określony musi być wskazane w niej, że strony zawierają tę umowę na oznaczony czas, np. na okres jakiegoś sezonu (artystycznego itp.), jeżeli koniec tego okresu jest z góry stronom znany (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 30 października 1990 r., III PZP 16/90, OSNCP 1991, nr 4, poz. 38).
Może nastąpić również w sposób dorozumiany, jeśli towarzyszące jej zawarciu zachowanie stron wskazuje na wolę nawiązania stosunku pracy na czas ściśle oznaczony (por. wyrok SN z dnia 17 maja 1995 r., I PRN 11/95, OSNAPiUS 1995, nr 20, poz. 250; uchwała SN z dnia 17 listopada 1993 r., I PZP 37/93, OSNAPiUS 1994, nr 6, poz. 125).
Strony mogą sobie zapewnić możność wcześniejszego rozwiązania umowy zawartej na czas dłuższy niż 6 miesięcy, przewidując dopuszczalność jej wypowiedzenia z zachowaniem dwutygodniowego okresu (art. 33).
Mimo braku ustawowego określenia maksymalnego okresu trwania umowy na czas określony, należy więc przyjąć, że ustalenie takiego okresu nie jest pozostawione całkowicie dowolnemu uznaniu stron, a więc że mogą one zawrzeć taką umowę np. na okres 20, a nawet 10 lat. Tego rodzaju czynność prawna, jak każda inna, musi odpowiadać swemu społeczno-gospodarczemu przeznaczeniu. Jeśli jest niezgodna z tym celem, nie korzysta z ochrony (T. Zieliński, Prawo pracy…, cz. 2, s. 18).
Zgodnie z Kodeksem Pracy, okres zatrudnienia wynikający z umów na czas określony jest wliczany do stażu pracy danego pracownika. Ustawodawca wskazuje bowiem, że jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest niedopuszczalna.
Źródło:
– ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.),
– „Kodeks pracy. Komentarz, wyd. VI”, pod red. Ludwik Florek, 2011.
Karolina Filipek
studentka IV roku prawa na Uniwersytecie Śląskim
