Art. 22 (1) kodeksu pracy ogranicza prawo pracodawcy do pozyskiwania danych o osobie ubiegającej się o zatrudnienie, co znaczy, że istnieje możliwość odmowy udzielenia tych informacji. Nie wyklucza to podania innych danych o swojej osobie dobrowolnie. Pracodawca może przetwarzać te dane, jeśli wynika to z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych oraz nie narusza innych przepisów praca (np. prawa pracy). Na podstawie art. 6 ustawy o ochronie danych osobowych za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.
Kodeks pracy pozwala na gromadzenie danych wyliczonych w art. 22 (1) § 1 i 2:
– imię (imiona) i nazwisko,
– imiona rodziców,
– datę urodzenia,
– miejsce zamieszkania (adres do korespondencji),
– wykształcenie,
– przebieg dotychczasowego zatrudnienia,
– inne dane osobowych pracownika, a także imiona i nazwiska oraz daty urodzenia dzieci pracownika, jeżeli podanie takich danych jest konieczne ze względu na korzystanie przez pracownika ze szczególnych uprawnień przewidzianych w prawie pracy,
– numer PESEL pracownika nadanego przez Rządowe Centrum Informatyczne Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (RCI PESEL).
Pracodawca może żądać podania innych danych osobowych niż określone w § 1 i 2, jeżeli obowiązek ich podania wynika z odrębnych przepisów. Musi mieć bowiem prawo do uzyskania danych, które dotyczą warunków niezbędnych do zatrudnienia na danym stanowisku, a także przepis ten ma zastosowanie do warunków zatrudnienia w służbie publicznej kiedy to zatrudniony musi mieć np. zdolność do czynności prawnych.
Art. 22 (1) § 3 stanowi, że udostępnienie pracodawcy danych osobowych następuje w formie oświadczenia osoby, której dotyczą.
Źródło:
– ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. 1974 Nr 24 poz. 141),
– „Kodeks pracy. Komentarz, wyd. VI” pod red. Ludwika Florka.
