W związku z powyższym Ministerstwo Sprawiedliwości proponuje wprowadzenie nowych typów przestępstw do Kodeksu karnego. Proponowany przepis art. 224a k.k. przewiduje wprowadzenie nowego typu przestępstwa, umiejscowionego w Rozdziale XXIX Kodeksu karnego, grupującym przestępstwa skierowane przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego, kryminalizującego jako występek wywołanie fałszywym alarmem lub fałszywą informacją niepotrzebnej czynności instytucji użyteczności publicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia, mającą na celu uchylenie nieistniejącego de facto zagrożenia. Należy również podkreślić, iż poza zakresem normowania pozostają często m.in. występujące motywy działania sprawcy, jakim jest zakłócenie funkcjonowania podmiotu, którego dotyczy fałszywy alarm lub informacja (np. w celu doprowadzenia do nieodbycia się rozprawy sądowej).
Należy zwrócić uwagę na fakt, że „fałszywe alarmy” coraz częściej są traktowane, zwłaszcza przez organy ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, jako sygnał o zagrożeniu o potencjalnym charakterze terrorystycznym. Podjęcie działań weryfikujących informację o zagrożeniu nie tylko generuje bardzo wysokie koszty ekonomiczne, ale także pociąga za sobą bardzo wysokie koszty społeczne. Do takich kosztów należy wywołane wśród obywateli poczucie zagrożenia, możliwość wywołania paniki i tym samym realnego narażenia na niebezpieczeństwo życia i zdrowia ludzkiego, ale także zakłócenie zwykłych czynności życia codziennego. Nie mniej groźnym następstwem tego zjawiska może być kształtowanie się u poszczególnych osób, jak i wśród grup ludności, postawy lekceważenia wobec wszelkich alarmów, w tym także tych, które będą wskazywać na rzeczywiste zagrożenia. Nie można w końcu również pominąć faktu, że zachowanie polegające na spowodowaniu wskutek fałszywego alarmu czynności organów lub instytucji może być także swoistego rodzaju próbą sprawdzenia reakcji takich służb przed wywołaniem stanu realnego zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego. Nie mniej istotną niż wymienione powyżej jest również okoliczność, że zaangażowanie odpowiednich instytucji i organów w akcję weryfikującą prawdziwość alarmu, eliminuje te służby z innych obszarów działania, w których ich aktywność w tym czasie jest potrzebna.
Przygotowany w Ministerstwie Sprawiedliwości projekt proponuje pewną modyfikację konstrukcji czynu zawartego w projektowanym art. 224a Kodeksu karnego. w stosunku do czynu z art. 66 Kodeku wykroczeń., polegającą nie tylko na rezygnacji w jego opisie ze znamion podmiotowych określających motywy działania sprawcy, ale również ukształtowaniu jako skutku czynu nie okoliczności wprowadzenia przez sprawcę w błąd instytucji lub organu, lecz spowodowania niepotrzebnej czynności takiego podmiotu. W zaproponowanym kształcie karalne będą wszelkie „fałszywe alarmy”, które wywołały niepotrzebne czynności organów wymienionych w tym przepisie. Podkreślenia wymaga, że projektowane unormowanie będzie obejmowało zatem także te „fałszywe alarmy”, które wywoływane są choćby w budynkach sądów i prokuratur, ale także na lotnisku, czy dworcu kolejowym. Tym samym odpowiedzialność sprawcy będzie warunkowana poprzez nie samą okoliczność spowodowania „alarmu”, ale konkretny skutek, którym są niepotrzebne działania służb. Sposób działania sprawcy został określony w możliwie jak najszerszy sposób, bowiem możliwość przekazywania fałszywych informacji czy alarmu w obecnej dobie jest niewątpliwie ograniczona jedynie możliwościami ludzkiej percepcji. Jednakże wymogiem jest, aby informacja wprowadzała w błąd co do konieczności podjęcia czynności przez określone służby. Krąg tych służb jest wyznaczony poprzez przydzielone im zadania i ogranicza się do tych instytucji, których działalność może być użyteczna dla nieograniczonej grupy osób, ale też dotyczy działań tych organów, których rolą jest zapewnienie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Motywacja sprawcy nie będzie elementem decydującym o odpowiedzialności, istotne jest natomiast, aby sprawca działał umyślnie, przy czym projektowana konstrukcja przewiduje odpowiedzialność w wypadku działania sprawcy z obiema postaciami zamiaru, a więc także w wypadku działania z zamiarem wynikowym.
Ponadt projekt przewiduje wprowadzenie nowego typu przestępstwa, określonego w przepisie art. 254a k.k., kryminalizującego zachowania polegające na zaborze, zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatnymi do użytku części składowych sieci infrastruktury, zaspokajających niezbędne potrzeby ludności, sieci telekomunikacyjnej, a także linii kolejowych i tramwajowych. Kryminalizacja wynikająca z projektowanego przepisu objąć ma między innymi nagminne zachowania, polegające na zaborze elementów wykonanych z metali szlachetnych — trakcji i szyn kolejowych, kabli telekomunikacyjnych, studzienek rewizyjnych, przewodów elektrycznych, kondensatorów. Aktualnie zabór lub uszkodzenie tego rodzaju elementu traktowane jest jako kradzież lub uszkodzenie mienia, i z uwagi na tzw. przepołowiony charakter tego rodzaju czynów, stanowiących – w zależności od wartości przedmiotu – przestępstwa z art. 278 Kodeksu karnego lub art. 288 Kodeksu karnego albo wykroczenia z art. 119 Kodeksu wykroczeń. lub art. 124 Kodeksu wykroczeń, niejednokrotnie kwalifikowane jest jako wykroczenie z uwagi na niewielką wartość zabranego lub zniszczonego przedmiotu.
Oczywistym jest, że postrzeganie istoty tego rodzaju czynów przez pryzmat wartości przedmiotu czynności wykonawczej całkowicie abstrahuje od rzeczywistego stopnia ich społecznej szkodliwości, w odniesieniu do którego skutki zachowania polegające na zakłóceniu funkcjonowania sieci lub linii dalece swą wagą przewyższają element naganności związany z bezpośrednio wyrządzoną szkodą o charakterze materialnym. Wskutek popełnienia takich czynów dochodzi nie tylko do uszczerbku w majątku właściciela, lecz także do znacznych utrudnień dla ludności, użytkującej sieć lub linię. Zabór szyn albo trakcji elektrycznej oznacza perturbacje i opóźnienia w ruchu pociągów, niemożność dotarcia do pracy lub do domu dla wielu osób lub istotne opóźnienie w tym zakresie, konieczność zapewnienia tym osobom zastępczej komunikacji. Zabór okablowania telekomunikacyjnego wiąże się niejednokrotnie, zwłaszcza dla osób starszych i chorych, z niemożnością nawiązania kontaktu telefonicznego z rodziną, pogotowiem ratunkowym czy strażą pożarną. Dotkliwe są również skutki uszkodzeń i zaboru elementów instalacji zapewniających zaspokojenie elementarnych potrzeb — dostępu do wody pitnej, prądu, gazu, ciepła, czy też odprowadzania ścieków, zwłaszcza jeżeli dotykają nieraz bardzo licznych zbiorowości lokalnych, korzystających z uszkodzonej infrastruktury. Zabór elementów studzienki rewizyjnej stwarza zaś realne niebezpieczeństwo awarii części instalacji, niekiedy może również za sobą pociągać zagrożenie dla życia i zdrowia, szczególnie dla życia i zdrowia dzieci, które łatwo mogą wpaść w niezabezpieczony otwór studzienki. Z uwagi na rażąco nieadekwatny charakter przepisów obecnie wykorzystywanych w ramach kwalifikacji prawnej czynów tego rodzaju, prowadzących do niedostatecznej realizacji ochronnej funkcji prawa karnego, celowe jest wprowadzenie nowego typu przestępstwa.
