W 2003 roku skarżąca Katarzyna K. wraz z mężem złożyli zawiadomienie o popełnieniu przez lekarza błędu w sztuce lekarskiej podczas porodu. W 2007 roku skarżące złożyły przez swojego pełnomocnika oświadczenie o zamiarze działania w charakterze oskarżycielek posiłkowych. Oskarżony lekarz nie stawiał się na wyznaczone rozprawy. Na kolejnej rozprawie odczytano pismo ze szpitala psychiatrycznego o niemożliwości stawienia się oskarżonego przed sądem. Pełnomocnik skarżących wystąpił z wnioskiem o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczność, czy oskarżony sam wprawił się w stan niezdolności do udziału w rozprawie. Sąd postanowił dopuścić ten dowód dopiero 15 października 2007 r. Jednakże 21 października 2007 r. oskarżony zmarł, co stało się podstawą do wyznaczenia posiedzenia w przedmiocie umorzenia postępowania.
Pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych wniósł o zasądzenie na rzecz Anny K. i Katarzyny K. kosztów postępowania karnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Sąd rejonowy umorzył postępowanie karne przeciwko lekarzowi, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych zaskarżył to postanowienie zarzucając mu naruszenie konstytucji poprzez niezasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Anny K. i Katarzyny K. kosztów zastępstwa adwokackiego z tytułu ustanowienia pełnomocnika. Sąd okręgowy rozpoznając zażalenie, nie podzielił tych argumentów, orzekając o nieuwzględnieniu zażalenia. O posiedzeniu w przedmiocie rozpoznania zażalenia pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych nie został zawiadomiony. O rozstrzygnięciu sądu okręgowego pełnomocnik dowiedział się z doręczonego mu postanowienia sądu.
Zgodnie z zakwestionowanym przepisem, w przypadku, gdy ustawa nie stanowi inaczej w razie umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia publicznego - Skarb Państwa, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego ustanowionego w charakterze pełnomocnika przez pokrzywdzonego, oskarżyciela posiłkowego, powoda cywilnego albo inną osobę, a także z tytułu obrony oskarżonego w sprawie, w której oskarżony skierował przeciwko sobie podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.
Art. 45 ust. 1 konstytucji statuuje zasadę sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Prawo to zostało zagwarantowane wszystkim potencjalnym stronom postępowania sądowego, w tym również pokrzywdzonemu i oskarżycielowi posiłkowemu w postępowaniu karnym w sprawach z oskarżenia publicznego. Zasada ta, zdaniem skarżących, znajduje odzwierciedlenie również w kwestii dotyczącej rozłożenia kosztów procesu pomiędzy poszczególnych uczestników postępowania, a także zwrotu tych kosztów w zależności od wyniku procesu.
