Zgodnie z treścią art. 29 KC, zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył; jednakże gdyby w chwili uznania za zmarłego zaginiony ukończył lat siedemdziesiąt, wystarcza upływ lat pięciu. Uznanie za zmarłego nie może nastąpić przed końcem roku kalendarzowego, w którym zaginiony ukończyłby lat dwadzieścia trzy. Jak zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 stycznia 2001 r. (sygn. akt II UKN 195/00), osobę zaginioną uważa się jednak za żyjącą, o ile nie nastąpiło stwierdzenie zgonu albo uznanie za zmarłego.
Powyższa regulacja nie jest jednak jedyną w omawianej kwestii. Ustawodawca modyfikuje bowiem zasady uznawania zaginionych za zmarłych w przypadku katastrof podczas podróżowania. Jak stanowi art. 30 KC, kto zaginął w czasie podróży powietrznej lub morskiej w związku z katastrofą statku lub okrętu albo w związku z innym szczególnym zdarzeniem, ten może być uznany za zmarłego po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo inne szczególne zdarzenie. Jeżeli nie można stwierdzić katastrofy statku lub okrętu, bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem roku od dnia, w którym statek lub okręt miał przybyć do portu przeznaczenia, a jeżeli nie miał portu przeznaczenia – z upływem lat dwóch od dnia, w którym była ostatnia o nim wiadomość. Kto zaginął w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia nie przewidzianym w paragrafach poprzedzających, ten może być uznany za zmarłego po upływie roku od dnia, w którym niebezpieczeństwo ustało albo według okoliczności powinno było ustać. Aby można było skorzystać z powyższej regulacji, fakt katastrofy musi być pewny. Służą temu odpowiednio zeznania świadków, dokumentacja pod postacią nagrań wideo lub dźwięku, czy wreszcie znalezione i zidentyfikowane szczątki statku morskiego lub powietrznego. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że sąd, dokonując po upływie wskazanego terminu oceny zebranego materiału dowodowego, ustala wystąpienie wskazanych w powyższym przepisie przesłanek, czyli: katastrofy powietrznej lub morskiej, niebezpieczeństwa w podróży, zaginięcia ze statkiem, innego bezpośredniego niebezpieczeństwa. Ocena prawdopodobieństwa śmierci zawiera się tutaj w tych właśnie elementach i po ustaleniu ich wystąpienia sąd w istocie powinien uznać osobę zaginioną za zmarłą.
Niezależnie od tego czy dana osoba zaginęła podczas podróży czy w innych okolicznościach, domniemywa się, że zmarła w chwili oznaczonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego. Jako chwilę domniemanej śmierci zaginionego oznacza się chwilę, która według okoliczności jest najbardziej prawdopodobna, a w braku wszelkich danych – pierwszy dzień terminu, z którego upływem uznanie za zmarłego stało się możliwe. Jeżeli w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego czas śmierci został oznaczony tylko datą dnia, za chwilę domniemanej śmierci zaginionego uważa się koniec tego dnia.
