Zgodnie z treścią art. 172 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Z powyższego wynika zatem, że czas jaki potrzebny jest do zasiedzenia nieruchomości uzależniony jest wyłącznie od dobrej lub złej wiary samoistnego posiadacza takiej rzeczy. Samoistne posiadanie polega na tym, że określona osoba faktycznie, w stosunku do oznaczonej nieruchomości, zachowuje się tak jak właściciel. Rozumienie zaś pojęcia "dobrej wiary" w sensie tradycyjnym nie wyklucza w pewnych sytuacjach traktowania posiadacza w złej wierze tj. takiego który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nie jest właścicielem, na równi z posiadaczem w dobrej wierze, jeżeli przemawiają za tym, ze względu na szczególne okoliczności sprawy, zasady współżycia społecznego.
Warto w tym miejscu podkreślić, że jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Powyższa reguła znajduje zastosowanie także wtedy, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza. Kolejną ważną informacją jest przyjęcie przez polski system prawny domniemania posiadania. Zgodnie z treścią art. 339KC, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Oznacza to, że każda osoba korzystająca przez odpowiednio długi czas z nieruchomości należącej do gminy ma ułatwione zadanie w zakresie wykazania istnienia po jej stronie posiadania samoistnego – tak naprawdę nic nie musi robić.
Zasiedzenie może zatem dotyczyć wszelkich nieruchomości, także tych należących do gmin czy Skarbu Państwa. W praktyce zdarza się, że mieszkańcy nieruchomości należących bezpośrednio do gminy , którzy nie dysponują żadnym tytułem prawnym do takiego lokalu ogradzają działki lub ich części płotem i użytkują je tak, jakby byli ich właścicielami. Działając w taki sposób przez odpowiednio długi czas mogą skutecznie doprowadzić do zasiedzenia.
Zgodnie z treścią art. 609 Kodeksu postępowania cywilnego, do zgłoszenia wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności uprawniony jest każdy zainteresowany. Jeżeli wnioskodawca nie wskazuje innych zainteresowanych, orzeczenie może zapaść dopiero po wezwaniu innych zainteresowanych przez ogłoszenie. Sąd może zarządzić ogłoszenie również w innych wypadkach, jeżeli uzna to za wskazane. Ogłoszenie powinno zawierać dokładne określenie rzeczy, imię i nazwisko posiadacza rzeczy, a jeżeli chodzi o rzeczy ruchome – również jego miejsce zamieszkania. Przepisy KPC regulujące postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia nie określają kręgu zainteresowanych, odsyłając w tym zakresie, zgodnie z systematyką księgi drugiej do art. 510 § 1 KPC, który przewiduje, że zainteresowanym jest każdy, czyich spraw dotyczy wynik postępowania. Wskazuje to na szerokie ujęcie tego wyrażenia w tym znaczeniu, że zainteresowanie wynikiem obejmuje zarówno bezpośredni, jak i pośredni interes, wskazujący na udział w postępowaniu. Zainteresowanymi bezpośrednio udziałem w postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia są dotychczasowy właściciel oraz ten, kto twierdzi, że nabył własność rzeczy przez zasiedzenie. Pośrednie zainteresowanie i możliwość brania udziału w postępowaniu dotyczy osób, które mają rzecz w posiadaniu nieprowadzącym do zasiedzenia (dzierżawca, użytkownik), a w odniesieniu do zasiedzenia nieruchomości właściciele sąsiednich nieruchomości, jeśli wysuwają pretensje do tej nieruchomości lub przygranicznych pasów gruntu. Wniosek o zasiedzenie podlega opłacie sądowej w wysokości 2 000 zł. Sądem właściwym do rozpatrywania sprawy o zasiedzenie jest sąd rejonowy właściwy ze względu na położenie danej nieruchomości.
