- Reklama -
czwartek, 28 marca 2024
- Reklama -
Więcej
    Strona głównaPrawoLittis denuntiatio

    Littis denuntiatio

    Zgodnie z treścią art. 84 Kodeksu postępowania cywilnego, strona, której w razie niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia przysługiwałoby roszczenie względem osoby trzeciej albo, przeciwko której osoba trzecia mogłaby wystąpić z roszczeniem, może zawiadomić taką osobę o toczącym się procesie i wezwać ją do wzięcia w nim udziału. W tym celu strona wnosi do sądu pismo procesowe wskazujące przyczynę wezwania i stan sprawy. Pismo to doręcza się niezwłocznie osobie trzeciej, która może zgłosić swe przystąpienie do strony, jako interwenient uboczny. Skutki związane z interwencją uboczną określone w art. 82 powstają w stosunku do wezwanego, który nie zgłosił przystąpienia, z chwilą, w której przystąpienie było możliwe.
    Przypozwać
    można w formie pisma procesowego, które powinno spełniać warunki zawarte w art. 126 Kodeksu postępowania cywilnego:
    • oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników,
    • oznaczenie rodzaju pisma,
    • osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności,
    • podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika,
    • wymienienie załączników.

    Dodatkowo winna być wskazana przyczyna wezwania oraz obecny stan sprawy. Sąd ma prawo odrzucić przypozwanie, jeżeli w sprawie nie jest dopuszczalna interwencja uboczna.


    Przypozwanie
    jest bezpłatnym pismem procesowym. Zdarzają się sytuację, w których pozwany stosuje przypozwanie nie, jako środek obrony po to, aby odwlec zamknięcie rozprawy. Przypozwanie jest instytucją prawa procesowego. Przypozwanie może mieć charakter obligatoryjny. Sąd nie może zaniechać przypozwania, ani wydać postanowienia odmownego. Według orzecznictwa niewykonanie przez sąd obowiązku przypozwania może być podstawą skutecznego zarzutu apelacyjnego jedynie w razie niewyjaśnienia przez sąd wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy, gdyby okazało się, że interwenient uboczny dysponuje dowodami nieznanymi stronom i sądowi1.

    [1] wyrok SN z dnia 23 marca 1973 r., II CR 68/73, OSPiKA 1973, z. 10, poz. 197; wyrok SA w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2007 r., I ACa 201/07,
     

    POWIĄZANE ARTYKUŁY
    - Reklama -

    NAJPOPULARNIEJSZE