Polskie przepisy przewidują, że postępowanie ugodowe będzie mogło mieć miejsce wyłącznie, gdy na jej przeprowadzenie wyrażą zgodę dwie strony sporu. Widać zatem, że chęć polubownego załatwienia sprawy tylko po jednej stronie nie jest wystarczająca dla zainicjowania tego rodzaju postępowania. Warto w tym miejscu wskazać,a że w sprawach gospodarczych nie ma instytucji obligatoryjnego skierowania stron do postępowania ugodowego, jak ma to miejsce w niektórych innych rodzajach spraw sądowych. Tym samym udział w polubownym załatwieniu sporu natury gospodarczej jest całkowicie zależny od, dobrej w zasadzie, woli stron. Jedynym wyjątkiem od powyższej reguły może być art. 2021 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, iż jeżeli strony przed wszczęciem postępowania sądowego zawarły umowę o mediację, sąd kieruje strony do mediacji na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy. Powyższą regulację można jednak obejść nie wyrażając zgody na przeprowadzenie postępowania ugodowego. Nie trzeba wówczas przejmować się żadnymi negatywnymi konsekwencjami takiej odmowy.
Samo wszczęcie postępowania ugodowego nie jest jednoznaczne z jego skutecznym zakończeniem – skutecznym, czyli zawarciem ugody. W każdej bowiem chwili strony mogą od negocjacji odstąpić, przy czym nie poniosą jakichkolwiek ujemnych konsekwencji procesowych takiego zachowania. Oczywiście prawo do sprzeciwienia się rozpoczęciu postępowania ugodowego przysługuje każdej ze stron – nie trzeba nawet uzasadniać swojego braku zgody.
Pomimo przedstawionych korzyści jakie niesie ze sobą postępowanie ugodowe, polubowne załatwienie sprawy może przejawiać także swoje złe strony. Przede wszystkim zawarte uzgodnienia nie są w jakikolwiek sposób objęte sankcją za brak ich realizacji, chyba że ugoda zostanie zatwierdzona przez sąd. Tym samym istnieje prawdopodobieństwo, że zakończone postępowanie ugodowe wywoła inny, niż pierwotnie zamierzony, skutek, a sprawa będzie miała swój finał niestety na sali sądowej.
