Według ustawodawcy najrozsądniejszym rozwiązaniem jest poszerzenie kręgu podmiotów mogących poświadczać dokumenty za zgodność z oryginałem dla celów postępowań prawnych, poprzez generalne włączenie w krąg podmiotów upoważnionych profesjonalnych pełnomocników, będących również osobami zaufania publicznego. W świetle tej regulacji poświadczenia odpisu dokumentu będą dokumentami stwierdzającymi urzędowo istnienie dokumentu o określonej treści, na podobieństwo regulacji prawnej zawartej art. 2 § 2 Prawa o notariacie, zgodnie z którym czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego. Oznacza to, że sąd przeprowadzać będzie postępowanie dowodowe nie tyle z samego dokumentu prywatnego przedłożonego w urzędowo poświadczonej kopii, ale z dokumentu urzędowego, z którego wyprowadza wniosek o istnieniu dokumentu prywatnego, o treści tożsamej z przedłożonym poświadczeniem. Ukształtowana w ten sposób procedura dopuści możliwość kwestionowania przez strony tak poświadczonych dokumentów. Jednocześnie, gdy będzie to uzasadnione okolicznościami sprawy organ prowadzący postępowanie może zażądać od strony składającej odpis dokumentu jego oryginału.
Równocześnie, gdy będzie to uzasadnione okolicznościami sprawy organ prowadzący postępowanie może zażądać od strony składającej odpis dokumentu jego oryginału. Powyższa regulacja nie stwarza nadmiernego ryzyka nadużyć związanych z rozszerzeniem listy podmiotów upoważnionych do uwierzytelniania odpisów dokumentów. Należy mieć bowiem na uwadze to, iż uzyskując status osób upoważnionych do poświadczania zgodności odpisów z oryginałem, profesjonalni pełnomocnicy będą podlegać odpowiedzialności karnej za poświadczenie nieprawdy z art. 271 kk. Ponadto w stosunku do profesjonalnych pełnomocników będzie wchodzić w grę odpowiedzialność dyscyplinarna, gdzie sankcją może być nawet pozbawienie prawa wykonywania zawodu.
Nowelizacja, w zakresie art. 76a § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego określa, iż podmiotem poświadczającym może być – oprócz notariusza – tylko reprezentant określonego prawniczego zawodu zaufania publicznego, będący równocześnie pełnomocnikiem strony składającej dokument w tej konkretnej sprawie. Uwierzytelnianie dokumentów powinno być tylko wpadkową działalnością fachowych pełnomocników. Taka regulacja zapobignie też bezpodstawnemu kwestionowaniu poświadczonych odpisów, obliczonemu tylko na przedłużanie postępowania. Nowa regulacja pozwoli też na uniknięcie sytuacji, związanych z aktualnie obowiązującym art. 89 § 1 kpc, który zakłada, iż pełnomocnik może uwierzytelnić tylko odpis swojego pełnomocnictwa, ale już nie np. pełnomocnictwa podstawowego, gdy pełnomocnik działający jest pełnomocnikiem podstawowym. Prowadzi to do sytuacji, w której radca prawny gminy, działający w oparciu o pełnomocnictwo udzielone przez kierownika gminnej jednostki organizacyjnej, mógł uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwa, ale w celu uwierzytelnienia pełnomocnictwa kierownika jednostki musiał udawać się do notariusza.
Uzasadnione jest pozostawienie wymogu dołączenia oryginałów weksla i czeku, zwłaszcza, że po zakończeniu sprawy nie podlegają one zwrotowi stronom, lecz są kasowane przez przekreślenie. Tak samo należy traktować dokumenty określone w art. 485 § 3 kpc. Konieczne jest ponadto dookreślenie, iż wymóg złożenia oryginału, dotyczy także warrantu i rewersu, co zakłada np.§ 90 ust. 1 i 3. regulaminu urzędowania sądów powszechnych, a nie przewiduje jednoznacznie kpc. Do pozostałych dokumentów zastosowanie powinien znaleźć ogólny znowelizowany art. 129 kpc, bez konieczności powtarzania jego treści.
