Pozwany oraz jego pełnomocnik podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując na art. 118 k.c. oraz brak podstawy prawnej dochodzonego przez powoda roszczenia, podnosząc, iż żaden przepis nie uzależnia powstania uprawnienia do refundacji od prawidłowości wystawienia zrealizowanej recepty, podnosząc przy czym, że podmiotem wystawiającym receptę jest lekarz, a farmaceuta, który nie ma żadnego wpływu na akt wystawienie recepty w sposób prawidłowy, ani na jej braki formalne. Nadto, Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 18.10.2002 w sprawie recept lekarskich i późniejsze rozporządzenia w sprawie recept lekarskich, wydane zostało na podstawie Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty. Wskazane rozporządzenie w sposób enumeratywny wskazuje przypadki, w których farmaceuta odmawia realizacji recepty, a sam fakt braków formalnych recept nie naraża NFZ na ponoszenie dodatkowych kosztów z tym związanych. Pełnomocnik pozwanego podniósł, iż wykonując zawód farmaceuty należy kierować się głównie dobrem pacjenta, a pacjent został wyleczony zgodnie z diagnozą i wskazaniami lekarza, uzyskując należny mu właściwy lek, którego wydanie NFZ nie kwestionował.
Sąd oddalił pozew.
W pisemnym uzasadnieniu wyrok Sąd wskazał, iż roszczenie NFZ stanowi świadczenie okresowe i to stanowisko poparł uchwałą składu siedmiu sędziów SN z dnia 26.01.2005, sygn akt: III CZP 42/04 (OSNC 2005, nr 9, poz. 149), na podstawie której przyjął 3 letni termin przedawnienia stanowiące podstawię oddalenia pozwu, co do roszczeń przekraczających termin 3 lat.
Odnośnie pozostałych recept, nieprzedawnionych, Sąd wskazał, na „brak podstaw do uznania refundacji, jako świadczenie nienależne”.
Sąd podniósł, iż „powód nie wykazał w sprawie, że lekarze, którzy wystawili recepty zrealizowane przez pozwanego, nie mieli uprawnień do zaordynowania pacjentom leków z nich wynikających, ani nie wykazał braku uprawnień pacjentów do otrzymania refundacji leków bezpłatnie lub za częściową odpłatnością. Powód nie wykazał również, że pomimo otrzymania refundacji pozwany nie wydał uprawnionemu pacjentowi leku. Powód kwestionował natomiast prawo pozwanego do refundacji w związku z realizacją recept zawierających braki formalne (…) "
W uzasadnieniu poruszona została również kwestia "dobra pacjenta", w odniesieniu do wydanego leku w ilości prawidłowo wskazanej przez lekarza. Sąd nie przychylił się do stanowiska powoda, twierdzącego, iż jeżeli recepta wskazywała lek na kurację przekraczającą okres trzymiesięcznego leczenia, aptekarz powinien wydać jedno opakowanie z uwzględnieniem refundacji, a następne po cenie pełnej odpłatności. Sąd uznał za chybioną argumentację powoda, iż powyższe ma na celu "dobro pacjenta". Jak wskazał Sąd: "trudno zaakceptować stanowisko, że "dobro pacjenta", który pokrył pełne koszty leku ma inną treść niż "dobro pacjenta", który skorzystał z refundacji".
Dalej, Sąd podniósł, iż obowiązek odmowy realizacji recepty zachodzi w ściśle określonych przypadkach oraz, że ustawodawca nie przewidział obowiązku zwrotu refundacji w każdym przypadku braku dokładnego wystawienia recepty, a więc błędy formalne, które nie mają wpływu na faktyczne uprawnienie pacjenta do otrzymania leku za częściową odpłatnością lub bezpłatnie i korzystania z prawa do leczenia nie mogą być podstawą do żądania przez NFZ od apteki, która realizowała takie recepty zwrotu refundacji wydanego prawidłowo pacjentowi leku. Dalej, powołując się na wyrok SN z dnia 09.03.2012, sygn I CSK 216/11 (lex 1163928) : "Ocena uchybień formalnych recepty powinna (…) być podejmowana z uwzględnieniem celu, jakiemu ten formalizm służy. W pierwszym rzędzie ma to zapewnić bezpieczeństwo pacjenta(..)".
Wyrok nie jest nieprawomocny.
Szulc Krystian
radca prawny
