Kolejny krok w procesie ratyfikacji Konwencji 'antyprzemocowe’ – Senat przyjął ustawę

Konwencja „antyprzemocowa”

Konwencja antyprzemocowa to Konwencja Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, sporządzona w Stambule 11 maja 2011 roku. Konwencja została podpisana przez 36 państw, to jest Albanię, Andorę, Austrię, Belgię, Bośnię i Hercegowinę, Czarnogórę, Chorwację, Danię, Finlandię, Francję, Grecję, Gruzję, Hiszpanię, Holandię, Islandię, Litwę, Luksemburg, Macedonię, Maltę, Monako, Niemcy, Norwegię, Polskę, Portugalię, Rumunię, San Marino, Serbię, Słowację, Słowenię, Szwajcarię, Szwecję, Turcję, Ukrainę, Włochy, Węgry i Wielką Brytanię.

Senat przyjął ustawę bez poprawek

Senat przyjął bez poprawek ustawę o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Kilkugodzinna debata nad tą ustawą zdominowała pierwszy dzień posiedzenia. Jej celem jest ochrona kobiet przed wszystkimi formami przemocy oraz zapobieganie, ściganie i eliminacja przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, eliminacja wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz wspieranie równości kobiet i mężczyzn, w tym przez wzmocnienie pozycji (usamodzielnienie) kobiet, stworzenie szeroko zakrojonych strategii na rzecz ochrony i wsparcia wszystkich ofiar przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, zapewnienie wsparcia i pomocy organizacjom i organom ścigania w celu przyjęcia zintegrowanego podejścia do kwestii eliminacji przemocy. W Konwencji zawarte są definicje najważniejszych terminów użytych w tym akcie prawnym. Są to: „przemoc wobec kobiet”, „przemoc domowa”, „płeć społeczno-kulturowa”, „przemoc wobec kobiet ze względu na płeć”, „ofiara” oraz „kobieta”. Państwa – strony Konwencji są zobowiązane do podjęcia działań niezbędnych, by promować zmiany społecznych i kulturowych wzorców zachowań kobiet i mężczyzn w celu wykorzenienia uprzedzeń, zwyczajów, tradycji oraz innych praktyk, które opierają się na idei niższości kobiety lub na stereotypowych rolach kobiety i mężczyzny. Strony mają zapewnić ofiarom przemocy dostęp do informacji oraz regionalnych i międzynarodowych mechanizmów składania skarg, wsparcie specjalistów, utworzenie odpowiedniej liczby schronisk oraz całodobowych bezpłatnych telefonów zaufania udzielających porad z zachowaniem poufności i anonimowości. Konwencja przewiduje specjalistyczną pomoc dla ofiar gwałtów i przemocy seksualnej oraz podkreśla szczególne potrzeby małoletnich świadków wszelkich form przemocy.

Jakie są najważniejsze założenia Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej?

Za główny czynnik rodzący przemoc uważa się nierówne traktowanie, stąd założeniem Konwencji jest walka ze stereotypami i dyskryminacją. Najważniejsze regulacje Konwencji sprowadzają się do:

• Oparcia definicji przestępstwa seksualnego na braku zgody osoby pokrzywdzonej;
• Ciągłego zbierania danych na temat przestępczości seksualnej;
• Stosowanie prawa do przestępców seksualnych także wtedy, gdy ofiarami są ich obecne albo byłe żony lub partnerki;
• Zapewnienie pomocy ofiarom przemocy seksualnej;
• Zapobieganie przemocy seksualnej poprzez podnoszenie świadomości społecznej, edukację, media i zaangażowanie organizacji pozarządowych;
• Zagwarantowania, ze ściganie przemocy seksualnej nie jest w pełni uzależnione od wniosku o ściganie złożonego przez ofiarę;
• Zagwarantowania, że dowody odnoszące się do historii seksualnej ofiary są dopuszczalne jedynie wtedy, gdy jest to konieczne by nie dopuszczać do sytuacji, gdy tego typu dowody używane są do tego, by podważyć brak zgody ofiary, jej wiarygodność i szacunek do niej;
• wprowadzenia zakazu alternatywnych dla procesu karnego rozwiązań, takich jak mediacja sprawcy z ofiarą;
• wzmocnienia ochrony ofiar przemocy na każdym etapie postępowania;
• stworzenia darmowej pomocy prawnej dla ofiar przemocy.

Źródło:
W artykule wykorzystano informacje dotyczące 71 posiedzenie Senatu, dostępne na stronie www.senat.gov.pl.