Minimalizm na etykiecie
Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych, opakowany środek spożywczy znakuje się podając co najmniej następujące informacje:
- nazwę środka spożywczego;
- dotyczące składników występujących w środku spożywczym;
- datę minimalnej trwałości albo termin przydatności do spożycia;
- sposób przygotowania lub stosowania, jeżeli brak tej informacji mógłby spowodować niewłaściwe postępowanie ze środkiem spożywczym;
- dane identyfikujące:
a) osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która:
- produkuje lub paczkuje środki spożywcze lub
- wprowadza środki spożywcze do obrotu, jeżeli działalność w tym zakresie jest zarejestrowana na terytorium któregoś z państw członkowskich Unii Europejskiej lub na terytorium państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), będącego stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
b) miejsce albo źródło pochodzenia, w przypadku gdy brak tej informacji mógłby wprowadzić konsumenta w błąd;
- zawartość netto lub liczbę sztuk opakowanego środka spożywczego;
- warunki przechowywania, jeżeli oznakowanie środka spożywczego zawiera informację o terminie przydatności do spożycia oraz w przypadku, gdy jakość środka spożywczego w istotny sposób zależy od warunków jego przechowywania;
- oznaczenie partii produkcyjnej rozumianej jako określona ilość środka spożywczego wyprodukowanego, przetworzonego lub zapakowanego w praktycznie takich samych warunkach;
- klasę jakości handlowej, jeżeli została ona ustalona w przepisach w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych lub ich grup, albo inny wyróżnik jakości handlowej, jeżeli obowiązek podawania tego wyróżnika wynika z odrębnych przepisów.
Małe literki i tajemnicze kody
Producenci doskonale wiedzą, że muszą podawać cały skład sprzedawanego produktu żywnościowego. Niestety prawo jest bardzo niedoskonałe, ponieważ znaleźli oni sposób na obejście tego obowiązku. Co prawda nadal koniecznym jest opisanie na opakowaniu wszystkich składników żywnościowych, łącznie z dodawanymi do produktu barwnikami, zagęszczaczami, emulgatorami, środkami konserwującymi czy spulchniającymi, jednak przeciętny zjadacz chleba w praktyce nie ma szans na ich dogłębne poznanie. Dlaczego? Dlatego, że takie informacje umieszczane są z tyłu opakowania albo na jego dnie, co więcej tak małą czcionką, że często potrzeba silnego szkła powiększającego, aby odczytać wszystkie informacje. Niestety w zakresie chemicznych dodatków żywnościowych wcale nie jest lepiej, zamiast podawać ich skomplikowane nazwy, umieszcza się znane wszystkim skróty "E". Z pewnością kupując zupkę w proszku czy gotową pizzę, nie masz przy sobie zestawu deszyfrującego wszystkie te chemiczne substancje. Jak się okazuje wszystko to jest legalne, ale czy do końca uczciwe i etyczne?
Liczy się pieniądz
Producentowi zależy na jednym – jak najlepiej sprzedać swój produkt, zarobić jak najwięcej przy najmniejszym nakładzie finansowym. Drapieżny kapitalizm powoduje, że konsument jest na samym końcu w hierarchii wartości sprzedawców żywności (choć oczywiście nie wszystkich). Prawo europejskie i polskie przepisy wydane na jego podstawie są tak rozbudowane, że niekiedy trudno jest dotrzeć do informacji jaki rzeczywiście powinien być skład towaru przeznaczonego do spożycia – oczywiście producenci mają obowiązek to wiedzieć. Prostego i logicznego wskazania składu sprzedawanego towaru obowiązku już niestety nie mają, a traci na tym wszystkim klient, chyba że sam zadba o swój koszyk i zdrowie.
Podstawa prawna:
[§ 2 ust. 1 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych (Dz.U. z 2014 r. Nr 774 j.t.)]
