Właściwym w tej kwestii aktem prawnym jest oczywiście ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne. Zgodnie z treścią jej art. 10, wody stanowią własność Skarbu Państwa, innych osób prawnych albo osób fizycznych. Ustawodawca konkretyzuje, że wody morza terytorialnego, morskie wody wewnętrzne wraz z morskimi wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej, śródlądowe wody powierzchniowe płynące oraz wody podziemne stanowią własność Skarbu Państwa. Wody stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego są wodami publicznymi. Płynące wody publiczne nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.
Wody stojące oraz wody w rowach znajdujące się w granicach nieruchomości gruntowej stanowią własność właściciela tej nieruchomości. Uprawnienia właścicielskie Skarbu Państwa w stosunku do wód stojących oraz wody w rowach, znajdujących się na terenie nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, wykonują podmioty reprezentujące Skarb Państwa w stosunku do tych nieruchomości, na podstawie odrębnych przepisów.
Jak zaznaczył B. Rakoczy „Prawodawca posługuje się terminem „własność wód", choć ma świadomość, że nie jest to własność w klasycznym, cywilistycznym ujęciu. Czyni to jednak z tego powodu, aby związkowi pomiędzy podmiotem prawa a przedmiotem prawa nadać taki sam charakter, jak to ma miejsce przy klasycznym ujęciu własności w prawie cywilnym. Właściciela łączy bowiem z rzeczą szczególnego rodzaju więź normatywna, która przyznaje mu najszersze uprawnienia związane z tą rzeczą. Daje mu również najszersze władztwo nad tą rzeczą. W konsekwencji właścicielowi przysługuje najszerszy wachlarz uprawnień, jakie w ogóle może posiadać podmiot w zakresie korzystania z rzeczy. Taką samą więź można zaobserwować w przypadku własności wód, z tym jednak zastrzeżeniem, że woda nie może być rzeczą w rozumieniu prawa cywilnego. W charakterze tej więzi można jednak upatrywać decyzji prawodawcy o uregulowaniu konstrukcji prawo własności wód. Komentowany przepis przyjmuje zatem, zgodnie zresztą z tradycją polskiego prawa wodnego, że wody są odrębnym od gruntu przedmiotem prawa własności, choć niewątpliwie istnieje związek normatywny wód z gruntami, na których się znajdują, o czym będzie jeszcze mowa niżej”.
Woda nie jest jednak oddzielna od gruntu, w związku z tym pojawia się pytanie jaki charakter prawny przyjmuje taka nieruchomość? Odpowiedź zawiera art. 14 omawianej ustawy – grunty pokryte wodami powierzchniowymi stanowią własność właściciela tych wód. Przez grunty pokryte śródlądowymi wodami powierzchniowymi oraz morskimi wodami wewnętrznymi rozumie się grunty tworzące dna i brzegi cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych, w granicach linii brzegu. Grunty pokryte płynącymi wodami powierzchniowymi nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie. Pamiętajmy jednak, że grunty pokryte wodami powierzchniowymi płynącymi, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, są zasobem nieruchomości Skarbu Państwa, do którego nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Przejście gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do powyższego zasobu oraz ich wykreślenie z zasobu stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek właściwego organu lub jednostki, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.
