Prawo prasowe wprost określa czym jest prasa – pojęcie to oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską.
Mając na uwadze powyższe, należałoby stwierdzić, że prasą określamy nie tylko gazety wydawane w formie papierowej, ale także i elektronicznej (co jest możliwe dopiero od kilku lat). Bardzo ciekawą odpowiedź na postawione w tytule niniejszego artykułu pytanie daje sam Sąd Najwyższy. W wyroku z dnia 29 maja 2008 r. (sygn. akt II KK 12/08) stwierdza, że prasą – a co za tym idzie środkami masowego komunikowania są także tytuły przeznaczone dla masowego, nie wyrobionego odbiorcy, schlebiające najprymitywniejszym gustom, zaspokajające prostacką żądzę sensacji. Ani Kodeks karny ani Prawo prasowe określając prawa i obowiązki dziennikarzy, ani żaden inny akt prawny nie czyni dystynkcji między standardami, jakie muszą spełniać poważne tytuły prasowe, adresowane do wyrobionego, wykształconego czytelnika a tymi wymogami, którym muszą odpowiadać pisma popularne, szukające sensacji w tym także tabloidy.
Ostatecznie zatem czasopisma traktujące o życiu osób publicznych (nawet w sposób bardzo prosty i nachalny) muszą być zakwalifikowane jako prasa. Tym samym nie treść, lecz forma wydania decyduje o tym czy mamy do czynienia z prasą. Warto już w tym miejscu zaznaczyć, że dzienniki i czasopisma przez to, że ukazują się w formie przekazu internetowego nie tracą znamion tytułu prasowego, i to zarówno wówczas, gdy przekaz internetowy towarzyszy przekazowi utrwalonemu na papierze, drukowanemu, stanowiąc inną, elektroniczną jego postać w systemie on-line, jak i wówczas, gdy przekaz istnieje tylko w formie elektronicznej w Internecie, ale ukazuje się tylko periodycznie, spełniając wymogi, o których mowa w art. 7 ust. 2 Prawa prasowego. Tym samym oznacza to, że periodyki internetowe, by mogły być uznane za wydawnictwa prasowe, wcale nie muszą mieć postaci typowych "gazet" elektronicznych, których wydawcami są tylko wielkie koncerny prasowe, firmujące jedynie znane tytuły publikatorów w systemie on line. O tym, czy publikacja internetowa ma charakter prasowy decydować powinien cel, jakiemu ma służyć.
Niezbędną cechą prasy jest jej periodyczność (okresowość pojawiania się). Skoro rolą i zadaniem prasy jest rozpowszechnianie informacji, to periodyczność przekazu, czyli cyklicznego informowania opinii publicznej o określonych faktach społecznych, ekonomicznych, gospodarczych, politycznych, oświatowych, kulturalnych, pod oznaczonym tytułem, nazwą, adresem czy nawet linkiem, wskazywać będzie na cel, jaki realizuje redakcja, wydawca czy autor danej publikacji elektronicznej, na stworzonej specjalnie w tym celu stronie internetowej.
