Prokurator Generalny zarzucał w kasacji rażące naruszenie prawa procesowego polegające na przeprowadzeniu wadliwej kontroli odwoławczej, poprzez nienależyte rozpoznanie apelacji obrońcy obwinionego i błędne uznanie, że straż miejska uprawniona jest do wykonywania czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego z wykorzystaniem stacjonarnych urządzeń rejestrujących i wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku sądu pierwszej instancji i umorzenie postępowania.
Zdaniem Prokuratora Generalnego, zgodnie z art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia w zw. z art. 129 b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym – straż miejska nie posiada uprawnień karania uczestników ruchu, w przypadku ujawnienia wykroczenia w ruchu drogowym za pomocą stacjonarnego urządzenia rejestrującego, zdefiniowanego w art. 2 pkt 59 w/w ustawy Prawo o ruchu drogowym i to w odniesieniu do postępowania mandatowego, jak i kierowania do sądów wniosków o ukaranie.
Sąd Najwyższy przedstawiając najważniejsze, ustne motywy rozstrzygnięcia stwierdził, że obowiązujące przepisy jednoznacznie wskazują, że strażnicy gminni (miejscy) w ramach wykonywania czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego są uprawnieni do korzystania z urządzeń rejestrujących. Według Sądu Najwyższego obecne brzmienie przepisu art. 129b ust. 2 i 3 w zestawieniu z ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym – po zmianach z 2010 r., które nadały szereg uprawnień Inspekcji Transportu Drogowego – nie uprawnia do wniosku, że doszło do zlikwidowania uprawnień straży gminnych (miejskich) do korzystania ze stacjonarnych urządzeń rejestrujących.
