Aktualnie górna granica kary grzywny wynosi 5000 złotych. Projekt przewiduje podwyższenie górnej granicy kary grzywny do 10 000 złotych oraz dolnej granicy z 20 złotych do 50 złotych . Należy podkreślić, że w sprawach o wykroczenia kara grzywny jest karą dominującą w orzecznictwie sądów i powinna być dolegliwa dla sprawcy. Określając dolną i górną granicę kary grzywny wzięto pod uwagę istniejącą inflację oraz fakt, że od 1998 r. czyli od 10 lat granice tej kary nie uległy zmianie. W konsekwencji dwukrotnego podwyższenia górnego progu zagrożenia grzywną, w części szczególnej Kodeksu wykroczeń oraz w niektórych innych ustawach konieczna była nowelizacja tych przepisów, w których górny próg zagrożenia grzywną określono poniżej progu ustawowego, czyli mniej niż 5000 złotych.
Objęte projektem zmiany art. 109 oraz 117 Kodeksu wykroczeń mają na celu dostosowanie standardów krajowych do wymagań wynikających z członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Zmiany w obrębie art. 109 Kodeksu wykroczeń mają na celu umożliwienie pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za wykroczenie osób niewywiązujących się z obowiązków nałożonych ustawą z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858, ze zm.) w zakresie odpowiedzialności za jakość produkowanej wody i konieczności prowadzenia kontroli wewnętrznej. Dyrektywa 98/83/EC z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. UE. L 330 z dnia 5 grudnia 1998 r., str. 32; Dz. Urz. UE polskie wydanie specjalne rozdz. 15, t. 4, str. 90), oprócz konieczności zagwarantowania właściwej jakości wody, zobowiązała państwa członkowskie do stałego jej monitorowania oraz oceny zagrożeń zdrowotnych wynikających z zanieczyszczeń w niej występujących. Przepisy projektu przewidują ponadto, dokonując rozdzielenia okoliczności objętych hipotezą art. 109 § 1 k.w. w aktualnym brzmieniu, zróżnicowanie zagrożenia ustawowego za czyn polegający na zanieczyszczeniu wody służącej do spożycia przez ludzi oraz czyn polegający na zanieczyszczeniu wody służącej do pojenia zwierząt, znajdującej się poza urządzeniami przeznaczonymi do zaopatrywania ludności w wodę, prowadzące do usunięcia górnego limitu grzywny możliwej do wymierzenia za pierwszy z wymienionych czynów. Dokonanie takiej zmiany uzasadnione jest istotną różnicą przedmiotu ochrony oraz jego wagi w obu wypadkach, co powinno znajdować odzwierciedlenie w zróżnicowanej wysokości zagrożenia ustawowego przewidzianego za czyny w dobra te godzące.
Zmiana art. 117 Kodeksu wykroczeń związana jest z brakiem regulacji prawnych dotyczących wymagań higienicznych, jakim powinny odpowiadać środki transportu przeznaczone do przewozu ludzi. W chwili obecnej, przy tak ogólnym zapisie, jakim jest art. 14 ust 1. ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601, ze zm.), trudno jest wyegzekwować od właścicieli środków transportu odpowiedni stan porządkowy w autobusach (busach), czy wagonach kolejowych. Wprowadzenie tego przepisu pozwoli sprawniej egzekwować czystość w środkach komunikacji. Należy uwypuklić, iż wprowadzenie projektowanych rozwiązań umożliwi organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej egzekwowanie przestrzegania przepisów, które w chwili obecnej pozostają lex imperfecta ze względu na brak sankcji karnych.
Kolejna zaprojektowana zmiana wprowadza możliwość korzystania z trawników lub zieleńców w celach rekreacyjnych. Zmiana wzorowana jest na praktyce krajów Europy Zachodniej, gdzie powszechnym jest korzystanie w czasie przerw w pracy lub weekendów z miejskich trawników lub zieleńców w celu odpoczynku.
Dodatkowo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia zaproponowano uzupełnienie odwołania w art. 38 § 1. do art. 156 § 5 i art. 159 Kodeksu postępowania karnego. Proponowana zmiana pozwoli na dostęp stron do akt sprawy o wykroczenie na etapie czynności wyjaśniających. Aktualnie uczestnicy postępowania w sprawach o wykroczenia na etapie prowadzenia czynności wyjaśniających tj. przed skierowaniem do sądu wniosku o ukaranie nie posiadają prawa do wglądu do akt, sporządzania odpisów i kserokopii z akt. Pozbawienie osoby co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie prawa do dostępu do akt sprawy o wykroczenie na etapie czynności wyjaśniających, może uniemożliwić jej skuteczną obronę. Brak bowiem wiedzy na temat materiału dowodowego zebranego w sprawie, z jednej strony powoduje sytuację, w której taka osoba nie może w pełni ocenić, jakie wnioski dowodowe mogłyby okazać się celowe i niezbędne w konkretnej sprawie, a z drugiej strony uniemożliwia ustosunkowanie się do dowodów już zgromadzonych w sprawie.
Również pokrzywdzony nie ma możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym na etapie czynności wyjaśniających a w związku z tym nie jest w stanie ocenić, czy właściwe będzie złożenie przez niego oświadczenia o działaniu w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego, a także czy zasadne jest sporządzenie przez niego zażalenia na niewniesienie wniosku o ukaranie. Prawa uczestników postępowania nie powinny być ograniczane z tego powodu, że przedmiotem sprawy, w której występują jest wykroczenie, a nie przestępstwo.
